آزمایش ادرار، یک آزمایش پزشکی است که برای ارزیابی سلامت کلیه ها، مجاری ادراری و سایر اندام های بدن انجام می شود. این آزمایش می تواند برای تشخیص بیماری های مختلفی، از جمله عفونت های ادراری، بیماری های کلیوی، دیابت و سنگ کلیه استفاده شود.

نحوه انجام آزمایش ادرار

برای انجام آزمایش در منزل برای  ادرار، فرد باید در یک ظرف تمیز و استریل، نمونه ادرار خود را جمع آوری کند. این ظرف معمولاً توسط آزمایشگاه یا پزشک ارائه می شود.

نمونه ادرار باید در اسرع وقت به آزمایشگاه ارسال شود. اگر امکان ارسال فوری نمونه ادرار وجود ندارد، می توان آن را در یخچال نگهداری کرد.

در آزمایشگاه، نمونه ادرار برای بررسی موارد زیر آزمایش می شود:

• رنگ
• بو
• ظاهر
• pH
• وزن مخصوص
• وجود گلبول های سفید، گلبول های قرمز، باکتری ها، قند و پروتئین

تفسیر آزمایش ادرار

نتایج آزمایش ادرار توسط یک متخصص پزشکی تفسیر می شود. تفسیر نتایج آزمایش ادرار به عوامل مختلفی، از جمله سن، جنس، علائم و سایر آزمایشات پزشکی بستگی دارد.

در اینجا برخی از نتایج آزمایش ادرار و تفسیر آنها آورده شده است:

• رنگ
  • زرد روشن طبیعی
  • زرد تیره نشان دهنده کم آبی بدن
  • نارنجی یا قرمز نشان دهنده وجود خون در ادرار
  • قهوه ای نشان دهنده وجود بیلی روبین در ادرار
• بو
  • بوی طبیعی ادرار
  • بوی تند نشان دهنده عفونت ادراری
  • بوی شیرین نشان دهنده دیابت
• ظاهر
  • شفاف طبیعی
  • کدر نشان دهنده وجود باکتری یا پروتئین در ادرار
• pH
  • 6.0 تا 7.0 طبیعی
  • pH کمتر از 6.0 نشان دهنده اسیدی بودن ادرار
  • pH بیشتر از 7.0 نشان دهنده قلیایی بودن ادرار
   

• وزن مخصوص
  • 1.001 تا 1.035 طبیعی
  • وزن مخصوص کمتر از 1.001 نشان دهنده کم آبی بدن
  • وزن مخصوص بیشتر از 1.035 نشان دهنده وجود قند یا پروتئین در ادرار
• وجود گلبول های سفید
  • وجود تعداد کمی گلبول های سفید طبیعی
  • وجود تعداد زیادی گلبول های سفید نشان دهنده عفونت ادراری
• وجود گلبول های قرمز
  • وجود تعداد کمی گلبول های قرمز طبیعی
  • وجود تعداد زیادی گلبول های قرمز نشان دهنده عفونت ادراری، بیماری کلیوی یا سنگ کلیه
• وجود باکتری
  • وجود تعداد کمی باکتری طبیعی
  • وجود تعداد زیادی باکتری نشان دهنده عفونت ادراری
• وجود قند
  • وجود قند در ادرار افراد غیر دیابتی نشان دهنده دیابت
• وجود پروتئین
  • وجود مقدار کمی پروتئین در ادرار افراد غیر دیابتی طبیعی
  • وجود مقدار زیادی پروتئین در ادرار نشان دهنده بیماری کلیوی
  

نکات مهم در مورد آزمایش ادرار

• برای اینکه نتایج آزمایش ادرار شما دقیق باشد، باید قبل از آزمایش، ناشتا باشید. یعنی حداقل 8 ساعت قبل از آزمایش، چیزی نخورید، ننوشید (حتی آب) و سیگار نکشید.
• اگر داروهای خاصی مصرف می کنید، حتماً قبل از آزمایش، با پزشک خود مشورت کنید. برخی از داروها می توانند بر نتایج آزمایش ادرار تأثیر بگذارند.
• اگر نتایج آزمایش ادرار شما غیرطبیعی است، حتماً با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما می تواند علت نتایج غیرطبیعی را تشخیص دهد و در صورت لزوم، درمان مناسب را تجویز کند.

آزمایش تری گلیسیرید، یک آزمایش خون است که برای اندازه گیری سطح تری گلیسیرید در خون انجام می شود. تری گلیسیریدها، نوعی چربی هستند که در خون وجود دارند و منبع اصلی انرژی بدن هستند.

نحوه انجام آزمایش تری گلیسیرید

برای انجامآزمایش در منزل برای تعیین  تری گلیسیرید، معمولاً از یک سوزن برای جمع آوری نمونه خون از ورید بازوی فرد استفاده می شود. سپس، نمونه خون به آزمایشگاه ارسال می شود و سطح تری گلیسیرید با استفاده از یک دستگاه اندازه گیری می شود.

جدول انواع تری گلیسرید

میزان طبیعی تری گلیسیرید در خون به شرح زیر است:

• کمتر از 150 میلی گرم در دسی لیتر (mg/dL): سالم
• بین 150 تا 199 میلی گرم در دسی لیتر (mg/dL): بالا
• 200 تا 499 میلی گرم در دسی لیتر (mg/dL): بسیار بالا
• 500 میلی گرم در دسی لیتر (mg/dL) یا بیشتر: بسیار بسیار بالا

تفسیر نتایج آزمایش تری گلیسیرید

• سطح تری گلیسیرید پایین (کمتر از 150 میلی گرم در دسی لیتر): سطح تری گلیسیرید پایین، نشانه خوبی برای سلامت قلب است.
• سطح تری گلیسیرید بالا (بین 150 تا 199 میلی گرم در دسی لیتر): سطح تری گلیسیرید بالا، خطر ابتلا به بیماری قلبی را افزایش می دهد.
• سطح تری گلیسیرید بسیار بالا (200 تا 499 میلی گرم در دسی لیتر): سطح تری گلیسیرید بسیار بالا، خطر ابتلا به بیماری قلبی، سکته مغزی و پانکراتیت را به طور قابل توجهی افزایش می دهد.
• سطح تری گلیسیرید بسیار بسیار بالا (500 میلی گرم در دسی لیتر) یا بیشتر: سطح تری گلیسیرید بسیار بسیار بالا، یک وضعیت خطرناک است که می تواند منجر به پانکراتیت شود.

عواملی که می توانند بر سطح تری گلیسیرید تأثیر بگذارند

عوامل مختلفی می توانند بر سطح تری گلیسیرید تأثیر بگذارند، از جمله:

• رژیم غذایی: رژیم غذایی سرشار از چربی های اشباع و ترانس، می تواند باعث افزایش سطح تری گلیسیرید شود.
• وزن: اضافه وزن و چاقی، می تواند باعث افزایش سطح تری گلیسیرید شود.
• فعالیت بدنی: عدم فعالیت بدنی، می تواند باعث افزایش سطح تری گلیسیرید شود.
• مصرف الکل: مصرف بیش از حد الکل، می تواند باعث افزایش سطح تری گلیسیرید شود.
• برخی داروها: برخی داروها، مانند داروهای ضد بارداری خوراکی، می توانند باعث افزایش سطح تری گلیسیرید شوند.
• برخی بیماری ها: برخی بیماری ها، مانند بیماری تیروئید، سندرم تخمدان پلی کیستیک و سندرم متابولیک، می توانند باعث افزایش سطح تری گلیسیرید شوند.

راه های کاهش سطح تری گلیسیرید

برای کاهش سطح تری گلیسیرید، می توانید اقدامات زیر را انجام دهید:

• رژیم غذایی سالم داشته باشید: از مصرف چربی های اشباع و ترانس اجتناب کنید و به جای آن از چربی های غیر اشباع استفاده کنید.
• وزن خود را در محدوده سالم نگه دارید: اگر اضافه وزن یا چاقی دارید، برای کاهش وزن تلاش کنید.
• به طور منظم ورزش کنید: حداقل 30 دقیقه ورزش متوسط ​​در بیشتر روزهای هفته داشته باشید.
• از مصرف الکل خودداری کنید یا مصرف آن را محدود کنید.
• اگر دارویی مصرف می کنید که باعث افزایش سطح تری گلیسیرید می شود، با پزشک خود در مورد جایگزینی آن با داروی دیگری صحبت کنید.
• اگر بیماری دارید که باعث افزایش سطح تری گلیسیرید می شود، تحت درمان قرار بگیرید.

 

پیشگیری از زخم بستر در منزل بیماران

زخم بستر یک بیماری جدی است که می‌تواند در صورت عدم درمان، منجر به عوارض جدی مانند عفونت، قطع عضو و حتی مرگ شود. بنابراین، پیشگیری از زخم بستر از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است . درمان زخم بستر در منزل کلیک کنید.

عوامل خطر ابتلا به زخم بستر

عوامل مختلفی می‌توانند خطر ابتلا به زخم بستر را افزایش دهند، از جمله:

• بی‌حرکتی: افرادی که به دلایلی مانند بیماری، جراحی یا آسیب نمی‌توانند حرکت کنند، بیشتر در معرض ابتلا به زخم بستر هستند.
• ضعف عضلات: افرادی که عضلات ضعیفی دارند، نمی‌توانند فشار را به طور موثر بر روی پوست خود توزیع کنند و در نتیجه بیشتر در معرض ابتلا به زخم بستر هستند.
• اختلالات حسی: افرادی که توانایی احساس درد را در ناحیه خاصی از بدن خود از دست داده‌اند، ممکن است متوجه آسیب پوستی نشوند و در نتیجه بیشتر در معرض ابتلا به زخم بستر هستند.
• اختلالات گردش خون: کاهش گردش خون در پوست می‌تواند باعث آسیب بیشتر به پوست شود.
• سن: افراد مسن بیشتر در معرض ابتلا به زخم بستر هستند.

روش‌های پیشگیری از زخم بستر در منزل

با رعایت موارد زیر می‌توانید از ابتلا به زخم بستر در منزل جلوگیری کنید:

• تغییر وضعیت بدن به طور مکرر: افرادی که به دلایلی نمی‌توانند حرکت کنند، باید به طور مکرر وضعیت بدن خود را تغییر دهند تا از فشار مداوم در یک ناحیه جلوگیری کنند.
• استفاده از پوزیشنر: پوزیشنر‌ها می‌توانند به حفظ وضعیت مناسب بدن و کاهش فشار در مناطق آسیب‌پذیر کمک کنند.
• ماساژ پوست: ماساژ پوست می‌تواند به بهبود گردش خون و کاهش خطر آسیب پوستی کمک کند.
• تمیز و خشک نگه داشتن پوست: پوست تمیز و خشک کمتر مستعد آسیب است.
• مصرف غذاهای سالم: مصرف غذاهای سالم به بهبود سلامت کلی بدن و کاهش خطر ابتلا به زخم بستر کمک می‌کند.

جدول مراقبت های ویژه زخم بستر

نکات مهم در مراقبت از زخم بستر

• مراقب باشید که زخم عفونی نشود. اگر علائم عفونت مانند قرمزی، تورم، درد، ترشحات چرکی یا بوی بد را مشاهده کردید، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
• از پانسمان مرطوب استفاده کنید. پانسمان خشک می‌تواند باعث تحریک زخم شود.
• پانسمان را به طور مرتب تعویض کنید. پانسمان باید هر 24 ساعت یا هر زمان که کثیف یا مرطوب شد، تعویض شود.
• از کرم یا پماد ترمیم کننده پوست استفاده کنید. کرم یا پماد ترمیم کننده پوست می‌تواند به بهبود زخم کمک کند.
• از تشک مواج یا پوزیشنر استفاده کنید. تشک مواج یا پوزیشنر می‌تواند به کاهش فشار روی زخم کمک کند.
• وضعیت بدن فرد را به طور مکرر تغییر دهید. تغییر وضعیت بدن به طور مکرر می‌تواند به کاهش فشار روی زخم کمک کند.

با رعایت این نکات، می‌توانید به بهبود سریع‌تر زخم بستر کمک کنید.